Moim ukochanym lasem będzie zawsze ten z
mojego dzieciństwa.
Rósł tuż za podwórkiem.
Wychodziłam z domu i wchodziłam do
lasu jakby to była najzwyklejsza rzecz na świecie. Ale tak naprawdę była to
magiczna rzecz… Wchodząc do lasu, wchodziłam do innego świata. To był świat baśni,
odczuwałam to wyraźnie, choć będąc dzieckiem nie rozróżniałam tego, właściwie ten
baśniowy świat był dla mnie bardziej prawdziwy.
Las był własnością moich rodziców, więc nie
martwili się tym, że często tam przebywałam. Las rósł sobie na rozległym
pagórku, który wznosił się od strony domu, dalej przechodząc w łagodniejszy
teren. Na przedniej części lasu, tej od domu zadomowiły się drzewa liściaste, w
przewadze dęby. Rozkładały swoje rozłożyste konary, tworząc tą część lasu
tajemniczą. Rosły tam też buki i trochę brzóz. W tych miejscach jesienią
pojawiały się piękne borowiki.
Brzózki wytworzyły również swoje własne zakątki,
jeden po lewej stronie lasu, a drugi na jego tyłach. Pięknie się prezentowały w
takich zagajnikach niczym panny na balu w biało-zielonych sukienkach. Wśród
nich rosły koźlaki, także te czerwone.
Po sąsiedzku z brzózkami stały elegancko
wyprostowane modrzewie. Z prawdziwą gracją opuszczały gałęzie w dół i kusiły
widokiem mięciutkich gałązek, przybranych zielono- srebrzystym igliwiem.
Pozostałą część lasu zamieszkiwały sosny.
Wśród nich było przejrzyście, słońce śmiało rozpychało się pomiędzy smukłymi
sosnami. Pachniało ich igliwiem i żywicą.
W lesie rosły paprocie, konwalie, wrzosy. Wiosną pojawiały się przylaszczki i inne,
których nazw nie znałam. Późnym latem na skraju lasu wyjadałam słodkie,
rozkosznie pachnące maliny.
W całym lesie widniały wydeptane leśne ścieżki, po
których z uwielbieniem spacerowałam, podskakiwałam i wyśpiewywałam własne
piosenki. Towarzyszyło mi echo, wtórując drugim głosem, chociaż czasami byłam
pewna, że to były leśne wróżki, a może elfy…
Blisko domu była polanka. Otoczona dębami i dwiema brzozami tworzyła piękne miejsce. Leżał tam stary powalony pień. Siadywałam na nim i puszczałam wodze wyobraźni niczym Ania z
Zielonego Wzgórza. Kochałam tam przesiadywać i słuchać szumu drzew, śpiewu
ptaków. Odczuwać zapach lasu…
Gdy siedziałam na polance, dobiegały do mnie
zwykłe odgłosy z podwórka, z pola, ale ja byłam w innym świecie, bo mój świat
był niezwykły… To był baśniowy świat.
Pewnego wiosennego, bardzo wczesnego ranka
obudziło mnie niezwykłe poruszenie w domu. Byłam jeszcze zaspana, ale udzielił
mi się niepokojący nastrój rozmawiających rodziców i starszej siostry. Wstałam.
Zastałam ich w kuchni przy oknie, z którego widoczne było wzgórze lasu. Byli
tak podekscytowani, że nawet nie zwrócili na mnie uwagi.
- Co to może być? – zastanawiali się głośno.
Podeszłam i wcisnęłam się pomiędzy nich. Spojrzałam za okno i od razu zobaczyłam
górujący wysoko nad lasem jakby metalowy pręt! To był niesamowity i
niezrozumiały widok.
Tata poszedł do lasu sprawdzić co to jest i skąd
się wzięło.
Okazało się, że w nocy w naszym lesie wojsko rozbiło
sobie obóz!
Ten pręt to był maszt od radiostacji. Radiostacja
miała w tym miejscu dobry zasięg i dowódca zadecydował, że tu będzie obóz. Nie
wiedział, że zajmują teren prywatny. Zniszczyli nam trochę młodych drzew,
wjeżdżając ciężką wojskową ciężarówką i rozstawiając namioty, ale co było na to
poradzić skoro już wjechali i się rozgościli.
W szkole od razu znalazłam się w centrum
zainteresowania( byłam chyba w trzeciej klasie). Wszyscy mnie wypytywali o
szczegóły, a chłopaki zazdrościli mi takich gości. Żołnierze zostali w naszym
lesie przez tydzień. Przynosili mi w tym czasie suchary i czekoladę. Potem
pożegnali się i ostrożnie, żeby już nie niszczyć drzew wyjechali z lasu.
Mój las zawsze pozostanie Moim Lasem. I chociaż
mieszkam daleko od niego, odwiedzam go co kilka lat... zawsze ze wzruszeniem
Leśne opowieści pewnie jeszcze tu zagoszczą...
A co Ty opowiesz mi tym razem Przyjaciółko? .Może o lesie, może o górach, a może o jakiejś przygodzie z podróży... Cała zamieniam się w słuch...:)
